آیا روباتها ما را می خورند؟
هوش مصنوعی به خودی خود کلمه جذابی است. حالا فرض کنید یک نفر که در گوگل، اپل و مایکروسافت کار کرده و بعد راهبر اصلی و سرمایه‌گذار هوش مصنوعی در کشور چین بوده بیاید درباره هوش مصنوعی و تجربیاتش کتاب بنویسد؛ آن وقت این کتاب چقدر جذاب خواهد بود!
اسم این کتاب جذاب "ابرقدرت‌های هوش مصنوعی: چین، سیلیکون ولی و نظم نوین جهانی" است که به قلم «کای فو لی» نوشته شده است. این کتاب توسط «میرجواد سیدحسینی» در 312 صفحه ترجمه و به واسطه بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه روانه بازار شده است.
کتاب به سبک بسیار شیوایی ترجمه گشته. با وجود گستردگی موضوعات مطرح شده در کتاب، نظم خوبی بر آن حاکم است و شما به راحتی منظور نویسنده را در می‌یابید.
کتاب "ابرقدرت‌های هوش مصنوعی: چین، سیلیکون ولی و نظم نوین جهانی" روایت پیشرفت چین در برابر آمریکا است. چینی که روزی به تولید کالاهای کپی و بی کیفیت مشهور بود، در طی چند دهه به تولید علم در مرزهای هوش مصنوعی دست پیدا می‌کند. آقای «لی» با بیان تفاوت های فرهنگی و سیاسی چین و آمریکا دیدگاهی جدید درخصوص برخورد با دنیای فناوری که بسیار متفاوت‌تر از داستان‌های آمریکایی از دنیای کسب و کار است را روایت می‌کند.
برای من جذاب‌ترین قسمت این کتاب جذاب، بخش پایانی آن است. جایی که «کای فو لی» بیماری سرطان را پشت سر گذاشته و به آینده دنیا در عصر هوش مصنوعی می‌پردازد. او به صورت علمی و در عین حال با استفاده از دیدگاه‌های خود که تحت تاثیر سیستم کمونیستی چین است به این سوالات می‌پردازد: آینده انسان در زمانه روباتها به کجا می رسد؟ آیا ما مثل فیلم‌ها و سریال‌های هالیوودی قرار است توسط روباتها نابود شویم؟
در بخشی از کتاب آمده است: «اگر معتقد باشیم ما زمین آمده‌ایم که تا فقط وظایف تکراری را انجام دهیم که تمام عمرمان را صرف انباشت ثروت کنیم تا آن را به فرزندانمان بسپاریم تا آنان نیز این فرآیند را اصلاح و تکرار کنند آن‌گاه با ظهور هوش مصنوعی، آینده دنیا را تیره و تار خواهیم دید. آن وقت است که می‌فهمیم که در توسعه فناوری به بیراهه رفته‌ایم.
اما اگر باور کنیم که زندگی فراتر از این رقابت موتوری مادی است، در آن صورت هوش مصنوعی ابزاری است که می تواند به ما کمک کند تا معنای عمیق‌تر زندگی را کشف کنیم.
هوش مصنوعی قادر است کارهای ما را انجام دهند و نیاز های مادی ما را برطرف سازد. همچنین فناوری می‌تواند صنایع ما را زیرورو کند؛ در نتیجه این فرایند کارگران را بیکار کند. اما یک چیز وجود دارد که فقط انسان ها قادر به ایجاد و تقسیم آن با یکدیگر هستند و آن عشق است.»
